‘Kom, gaan jullie mee naar de koeien?’ Een paar mannen maken aanstalten. Een dame blijft zitten. ‘Ik weet het niet’, zegt ze, ‘laat mij maar even zitten’. Ze kijkt wat onrustig. Terwijl de rest naar de stal gaat, blijft deze dame achter. Even later komt de zorgboer terug en gaat bij haar zitten. ‘Wat scheelt er?’ ‘Ik maak me zorgen, mijn ouders zijn al op leeftijd en het gaat niet zo goed met ze..’ vertelt ze. Betreffende dame heeft al een hoge leeftijd bereikt, en haar ouders leven al lang niet meer. Hoe te reageren? ‘Ja, daar kun je je zorgen over maken, begrijpelijk. Kun je iets meer vertellen over je ouders, wat voor mensen zijn het?’ Ze vertelt over haar ouders, en vergeet waarover ze zich zorgen maakte. ‘Ga je mee naar de koeien?’ Mevrouw zet haar kopje koffie neer en pakt haar jas. Is dit nu een goede benadering? Is dat eerlijk? Je kunt er van alles van vinden. Het feit dat deze dame zich zorgen maakt over het welzijn van haar ouders is een vorm van meeleven en een uiting van
De aarde zit boordevol hemel en elke struik, hoe gewoon ook, staat in lichterlaaie van God. Maar enkel hij die het ziet doet zijn schoenen uit. De rest zit er omheen en plukt bramen. Auteur: Elisabeth Barret Browning, dichteres, Engeland, 17 e eeuw