Gedachtes van een zorgboerin

Op BNR nieuwsradio was onlangs het volgende te horen. De eerste succesvolle implantatie van een hersenchip in een mens is een feit. Het brein zou rechtstreeks kunnen communiceren met de computer. Met deze technologie wil men verlamde mensen in staat te stellen hun spieren weer te bewegen en mensen die blind zijn geworden hun zicht terug te geven. Klinkt best mooi toch. Ik ben benieuwd hoe deze ontwikkelingen verder gaan. Nu zijn we onder toezicht van Boven zelfs al in staat om mensen ‘’verder te laten leven’’ door een donornier, donorhart of door andere implantaties. Door allerlei middelen, alcohol of tabletten kunnen we ons bewustzijn dempen, veranderen of juist activeren. Zouden we ons bewustzijn ook kunnen veranderen door middel van een hersenimplantaat, waarbij de computer ons mensen opdrachten geeft en die ons dan allerlei handelingen laat uitvoeren? Best wel interessant, ergens ook wel beangstigend allemaal. We gaan steeds meer voor God spelen. Want Jezus is ook gekomen, om gev

Het zal je maar gebeuren, je hele toekomst valt in duigen. Hoog geklommen op de maatschappelijke ladder en volop opgaand in je schitterende carrière. Geen vuiltje aan de lucht? Maar dan, sluipenderwijs, middenin een meeting, moet je zoeken naar woorden. Je kunt er niet meer op komen. Of je krijgt tintelingen en uitvalsverschijnselen in je benen. Een lang traject van zoeken begint. En dan de diagnose, je hebt dementie, of je hebt de spierziekte ALS. Je leven zal sneller eindigen dan verwacht. Ook op de zorgboerderij komen we mensen met verschillende ziekten tegen, zoals dementie of bepaalde spierziekten met verlammingen. Deze ziekten zijn volgens de huidige geneeskunde en wetenschap niet te genezen. Veel ziekten zijn wel te behandelen, denk bijvoorbeeld aan bacteriële infecties die we kunnen bestrijden met antibiotica. Allerlei onderzoeken zijn er opgezet met als doel om middelen te vinden om progressieve ziekten zoals dementie, MS of ALS te kunnen behandelen. Laten we dat steunen.

Het is één van de moeilijkste dingen bij het ouder worden, dementie krijgen. Ik hoorde regelmatig dat mensen zeiden, ‘’als ik ga dementeren, dan wil ik niet meer leven, dan weet ik niet meer wat ik doe’’. Ook als een echtgenoot of echtgenote geheugenverlies gaat krijgen, en andere klachten zoals een verminderd overzicht of een veranderende persoonlijkheid, is dat pijnlijk. Het is een verlieservaring als je niet meer herkend wordt als man of vrouw. Als je niet meer op gelijk niveau kan overleggen en gesprekken voeren. Als je niet meer bij elkaar kunt wonen, of als het als een uitkomst voelt om je dementerende man of vrouw naar een dagbesteding te ‘’sturen’’. En wanneer je je daar schuldig over voelt. Vroeger zei men, ‘’die wordt kinds’’. Nu mag je dat niet meer zeggen. Ik zou dat ook niet willen zeggen. Al zijn er natuurlijk wel overeenkomsten tussen ‘’kindsheid’’ en dementie. Degene met dementie wordt afhankelijk, net zoals kinderen dat zijn. Afhankelijk zijn, dat willen we niet zo gra